م

هی نیشست کنارم و گفت خدا مرگ این بده ٬ خدا مرگ اون بده ! یکی دو بار نه هر صبح و شب !  

هم نثر و هم  نظم ! تازه منم مجبور می کرد بگم ! منم میگفتم خب بچه بودم !!!  

فقط واسه یکی آرزوی زنده بودن می کرد ٬ هم به نثر و هم به نظم !   

 از قضا این و اون هنوز زنده اند و اونی که قرار بود تا قیامت تشریف داشته باشد ٬  مُرد !